Xeiras

Estou canso de enganarme de dar voltas nun mundo que da voltas nun sistema solar que xira no brazo dunha galaxia en espiral que xira e xira en roda, e da que estamos a mamar dun dous seus tetos de vaca marela, agarrándoo con forza cunha man mentres que ca outra violamos a nosa nai a terra.

Quero seguir un camiño que chegue a algures, con voltas que non che fagan desandar o andado, por fermosos vales e desesperantes desertos pero que chegue a algures. Quero atopar algo, un bico, unha aperta, uns ollos e votar un baile, dáme igual un que outro, unha mazurca ou mesmo un maneo... non, minto, se teño que elixir entón será un maneo ou unha xota puntiada, deses bailes que parece que estás a facelo amor... ou tamén botar un berro como un aturuxo pero sen estar a facer festa só por sacar a bosta que me teñen deixado dentro: alguén cantou algo así como que lle deran a chave para ser ceibado da xeira.

ISO É!!!! Estar ceibe!!! Xa, quen puidera. Fuxir do cárcere, ser libre, deixar atrás a xeira.

---

xeiras.f.

1. Xornada de traballo, tempo durante o que se fai un traballo sen interrupción. Isto facémolo dunha xeira.
2. Cantidade de traballo que se fai durante unha xornada ou dunha soa vez, ou serie de cousas feitas sen interrupción. Agora descansamos e á tarde dámoslle outra xeira. Entre os catro fixemos unha boa xeira.
3. Paga que cobra unha persoa polo traballo dun día. Cobra unha boa xeira. SIN. xornal.

---

E non o digo por que estea farto dos cartos, non. Os cartos non dan a felicidade pero axudan... disque é así, que os cartos, eses cartos que te roen os petos, eses cartos que padecen de autofagocitose día a día dende que chega a nómina domiciliada ó teu banco, axudan... a estragala a perdela, que axudan a sermos menos felices.

Non, falo do esforzo, de cando traballas e traballas e chegas a casa mallado co lombo escachado e de tan canso que estás que non queres nin saber de foguetes coa muller que te espera na cama, e aínda por riba, non lle sacas un can, ao traballo, non aforras un peso, un puto Euro. Non se sinte un engaiolado? E logo non é? Dese esforzo é do que falo, desa xeira. Do sentimento de estar atrapado nunha vida na que un se esforza por todo en non chegas a nada. Quero ceibarme. Quero ser ceibe para escolle-lo meu camiño... para botar un baile solo e escolle-la bailadora que me pete e logo, sabendo que é ela, que din cunha boa parella de baile, que se deixa levar e que leva, que goza das voltas e reviravoltas, que non se cansa e que necesita parar para darlle un grolo ao reparador licor do negro café, e logo, botar un agarrado tal que un non saiba onde empeza ela e onde empezo eu... que pra iso son os agarrados...

Quero ver que a xente se quere, se axuda, que a xente deixa os medos e os rancores, que a xente respecta o que ten, a súa vida, a súa terra, o seu entorno. Quero ver como as más pechadas voltan a abrirse para poñelas nos lombos dos outros, como os brazos se separan para facer un sitio o teu compañeiro e logo voltan a se pechar, como as miradas dan luz e non escuridade e como as bocas ofrecen bicos e sorrisos.

Quen non o quere? Penso que nalgures o nun tempo atoparei a miña corredoira a miña estrada o rego, e que me levará a morte pero... mentres non chego o destino... tirulí! meu gaiteiro, cantas pezas darei botado!!!

Crónicas Marcianas de Ray Bradbury

Ler é unha aventura na que viaxas a outro mundo... á Terra media, a Grecia, a Oriente medio ou na rúa ao virar a esquina ou simplemente á volta do espello... a París no século XVIII, á Inglaterra da Idade Media, 10.000 anos no pasado, 20.000 leguas de viaxe submarina ou a Marte. Eu que teño andeis e andeis de libros favoritos... como elixir un... Por número de páxinas? Por número de palabras? Non o sei, pero sempre que penso nun libro de entre todos, como nas listas de Mercedes, vénme á cabeza este libro, Crónicas Marcianas... É un libro e é moitos ⁽¹⁾. Pódelo ler dunha vez, e estarás a ler unha crónica da conquista de Marte pola humanidade, e poderalo ler como un libro de contos, contos que unhas veces son completamente independentes e contos, que no seu maior parte, son contos entrelazados.

En especial, o conto "Usher 2", non só pola clara referencia ao marabilloso mundo paranoico e pantanoso de Poe... se non tamén por feitos acaecidos no outro dos meus libros de cabeceira: "Fahrenheit 451"

Se o les como contos, non só é un libro sobre a conquista de marte, é un libro completamente atemporal. É dicir, que deixa de ser ciencia ficción e atopámonos con algo máis. Como falar do fondo que está a caer a humanidade e non aburrir? Como falar do desastre ecolóxico sen ser pedante? Como falar do racismo, sen escribir un libro sobre o racismo? A cultura, a soidade, a sociedade humana... de Deus... da vida?

Crónicas Marcianas fala de nós e deles, fala de nós e de como destruímonos, fala de nós e da vida...

A señora K seguía sentada coma se o soño golpeoulle a cara.
-Estraño, moi estraño -murmurou-. O soño.
-Ah. -Evidentemente, o señor K quería volver ao seu libro.
-Soñei cun home.
-Cun home?
-Un home alto, dun metro oitenta.
-Que absurdo. Un xigante, un xigante deforme.

-Con todo... -replicou a señora K buscando as palabras-, parecía normal. A pesar da altura. E tiña... oh, xa sei que che parecerá unha bobada, pero... tiña os ollos azuis!
-Ollos azuis? Deuses! -exclamou o señor K-. Que soñarás a próxima vez? Supoño que os cabelos eran negros."

Imaxinación, imaxinación, como seremos aos ollos dos marcianos? Seremos seica tan distintos? Sempre tratei de imaxinar como será un ser vivo que é inimaxinable do pouco que se parece a nós.

Crónicas Marcianas fala de outras culturas... imaxínense unha civilización na que o importante sexa o belo, o fráxil? Non fala iso tamén de nós? ".

Lembro unha película... "A selva esmeralda
As escavadoras occidentais esnaquizando a selva amazónica para construír unha gran presa e unha cultura milenaria tentando non ser soterrada no proceso... non é que sexa imposible é que xa perderon e non o saben. Recuperan ás súas mulleres pero é unha batalla perdida.

Neste libro as escavadoras proveñen da terceira bóla de barro dende o sol. Esnaquizan elegantes casas marcianas, enchen as fermosas canles de lixo e arrasan poboados e poboados marcianos deixando sitio para barracóns de conquistadores barrigudos comedores de salchichas e torta con café augado.

Hai diferenza entre as chairas de Kansas poboadas de nativos americanos e as chairas marcianas? Choras en crónicas cando ves aos membros da cuarta expedición esnaquizar a tiros "os cristais das xanelas e voando as puntas das fráxiles torres". A cocacola chega a Marte... Este é un libro de 1946 e fala da globalización!

Xulio Verne encarnado nun señor americano con barba e pretensións de autor dramático. Máis temas, máis temas: e da ecoloxía. Marte é un reflexo de como tratamos o noso propio planeta, o mesmo que nos permite ter un sitio onde apoiar os nosos pés e non perdernos neste universo que non é infinito pero á beira da insignificancia que somos, se que o é.

E que me dicides do perigo de que nos exterminemos a nós mesmos? Que nos leva a ser tan autodestructivos? Eu non o sei e o non creo que o soubese Sr. Bradbury pero non é certo? E da tecnoloxía ("Virán choivas suaves"). Que ridícula é sen nós, non? Chegará algún día no que exista por se mesma?

É un libro de Ciencia ficción e como tal mira ao futuro. Por que igual que é humano ser como somos, un desastre, egoístas, pendóns... tamén é humano ser como somos cando somos honestos, amables, e racionais, cando somos máis humanos que seres, cando aparece a esperanza como Un pícnic dun millón de anos. É unha constante na literatura do Sr. Bradbury, a redención pola destrución e un novo comezo:

"Chegaron á canle. Era longa e recta e fresca, e reflectía a noite.
-Sempre quixen ver un marciano -dixo Michael-. Onde están, papá? Prometíchesmo.
-Aí están -dixo papá, sentando a Michael no ombreiro e sinalando as augas da canle.
Os marciáns estaban alí. Timothy estremeceuse...
Os marciáns estaban alí, na canle, reflectidos na auga: Timothy e Michael e Robert e papá e mamá.
Os marciáns devolvéronlles unha longa, longa mirada silenciosa dende a auga ondulada..."

---

Por certo, como anécdota, e a quen lle interese, existe unha serie de televisión baseada en Crónicas Marcianas, tres capítulos, de 1980, con Rock Hudson. O certo é que eu me interesei sendo moi pequeniño por este libro por culpa desta serie. Puxérana na dúas a principios dos 80... e ver a aqueles marcianos sen nariz, calvos de ollos rasgados entrábame un medo... pero espertou o meu interese...

---

(1)Parece ser que cada capítulo foi escrito por separado para ser unido ao final nun mesmo libro. O mellor de todo é que RB non se considerou ser escritor de SciFi...

Opaiii!!!

A vida é unha cousa unha putada que nos dá voltas, que nos engole, que nos eleva e afúndenos, que nos dá premios cando nos portamos ben que nos esnaquiza ou nos dá carbón pero que inevitablemente nos mete nun buraco negro de terra de esquecemento.

A vida é como aquel que recibe unha caixa sen precintar e tan só lle din que debe sostela ata que apareza alguén a recollela. Hai quen simplemente sostena sen preguntarse que hai dentro ou o pregunta pero non ten atrevemento suficiente para abrila. Quen sabe, quizais dentro haxa un obxecto marabilloso con instrucións de uso para aquela persoa que sostén a caixa...

Hai quen decidirá abrila e, e esquecéndose das instrucións as tira e pásase todo o intre tentando descubrir para que vale o obxecto e de súpeto aparece un tipo e leva a caixa. Quen sabe se nelas pon que ese relucente obxecto é para que o goces mentres poidas; ou quen le as instrucións pero coma se non as lese por que non tenta entendelas ou quen as le pero ao final usa o obxecto como lle vén en gana e logo rómpeo...

Ou quen abre a caixa e ve ese marabilloso obxecto no seu interior e esnaquízao e písao e cóspelle. Quen sabe se ese obxecto ... Hainos que a abren pero en ningún momento interésanse polo que hai no seu interior ou simplemente interésanse máis pola caixa. Ou os que se dedican a esnaquizar os obxectos e as caixas dos demais. Deses hai moitos.

Tamén hai quen goza do seu obxecto de forma obsesiva e como os enganchados a unha droga, e seca o seu obxecto e logo podrece nun fastío e pasan os días e as horas e os anos e nunca dá aparecido ninguén que lles recolla tan pesado tormento. E os que se aburren axiña tan axiña que non saben que máis facer e a tiran e o seu tempo dura unha ínfima parte do dos demais.

Están aqueles que abren a caixa e descobren un obxecto que os cega e entón colócano nun pedestal e idolátrano e non fan outra cousa; e os que non len as súas instrucións, por lacazáns ou por ineptos, e escoitan a outros que lles din que deben respectar e coidar tanto o prezado contido da súa caixa que ao final nunca fan nada con el, ou que simplemente, "veña, deixa que cho coido eu" e quedan baleiros, baleiros.

Cantas formas de vivir!. O outro día vin un anuncio dunha televisión dun millón de cores. Un, dous, tres, catro, cinco, un milleiro de milleiro de cores. Toc, toc!!! Hai alguén aquí capaz de distinguilos todos?

Hai quen abre a caixa con sumo coidado, con precisión de cirurxián, colle as instrucións con luvas de silicona, asépticos, le ditas instrucións, unha, dúas, tres, cen veces, e segue o procedemento de forma tan precisa, tan minuciosa que ao final nunca chega a gozar relamente do seu indescritible contido. E os que len as instrucións e non fan máis que equivocarse na súa aplicación. E os que as len e gozan toda a súa vida do obxecto ou ben non as len pero usan a súa intuición e, a pesar de que ás veces se equivocan, ao final non teñen queixa cando llo veñen a recoller.

Os que a abren e non o usan. Os que o usan, sen moitas complicacións. Os que, nese anterior caso, axudan aos demais a usalo...

Os que empezan con mal pé ata que se lles ocorre ler as instrucións...

Ti de cales es? Eu son dos que non sempre entenden as instrucións, dos que ás veces usan un pouco a súa intuición, dos que tentan gozar todo o que poden desa cousa estupenda pero ou ben non sempre o conseguen ou ás veces abúrrense por unha tempada, dos que tentan axudar aos demais a usar os seus propios, dos que cren que xuntándose dúas persoas os seus propios obxectos xuntos son máis que a suma por separado...Eu son dos que non se van a quedar parados esperando a que un día apareza alguén e leve a caixa. Eu son dos que non se preguntan acerca do que pasará cando lla levan, porque só se preocupa de tentar usar esa cousiña o mellor posible, gozala, non rompela...

Eu son dos que tentan entender ese obxecto pero sen matarse, sen facer diso o "obxecto"; dos que tentan apreciar eses pequenos detalles esas filigranas do incrible ourive que o fabricou, e dos que tamén queren collelo na man e velo co brazo estirado e ver que bonito é o conxunto...

Opaiii!!! Gózao!!!!