Un día, navegando pola blogoteca, atopei isto do cuestionario Proust e picoume o gusanillo e hoxe, decidínme a facelo. A ver que pasa.
O cuestionario Proust:
O principal rasgo do meu carácter?
A miña alegría de cara á vida. Non sei, gústame vivir como un adulto pero sen olvidar que sigo a ser un neno nalgunha parte de min. Non sei, creo que iso implica moito máis.
A calidade que prefiro nun home?
A honestidade, a verdade.
A calidade que desexo nunha muller?
Supoño que o mesmo que nun home: cal é a diferencia? Creo na igualdade. De todos modos sei unha palabra que responde ben (con b de bo) esta pregunta: o nome dunha muller.
O que máis aprecio nos meus amigos?
O mesmo que nun home ou nunha muller e amais, a lealtade, o compañerismo (non me refiro á cega lealtade, non).
O meu principal defecto?
A miña falta de vontade. Faime ser moi descoidado ás veces, moi complacente.
A miña ocupación preferida?
Quizais sexa ler pero o certo é que, por causa do que dixen antes, son moitas cousas: pasear, falar, estar cos amigos, cantar, bailar… hai máis, pero a principal é ler.
O meu soño de dicha?
O meu soño de dicha é ter unha muller ca que compartir a túa vida...
Cal sería a miña maior desgraza?
Hai moitas pero penso que dicila sería como conxugalas. Ou peor todavía, non o conto non vaia ser que pase como en “Gran Hermano” (no libro, eh!: e o que queira saber que pasa no libro que o lea, que é unha grande lección de vida).
Que quixera ser?
O que xa son: hai moito que facer aínda, queda moito tempo e non son perfecto nin o serei nunca, pero con ir pulindo algo o meu lado malo, e seguir sendo eu, e ser feliz, xa me chega.
Onde desexaría vivir?
Jajajaja, non sei, miña cidade ideal sería Santiago. Encántame. Nunha aldea tamén, no monte e preto, relativamente preto do mar. Na Illa de Arousa. E, bueno, quizais en Vigo…
A cor que prefiro?
Esta é unha resposta curta: o verde. Non hai volta.
A flor que prefiro?
A chorima. E tamén a Lantana. A chorima polo que é, a beleza no medio da forza, da aspereza. E a Lantana, a Lantana é especialmente fermosa: cómo cambian as cores en cada ramillete, é impresionante.
O paxaro que prefiro?
Teño dúas pero son similares: a pega e o corvo. Xa sei que para moita xente non ten moito sentido, pero impresióname moito a súa intelixencia e o seu estar, a forma de voar.
Os meus autores preferidos en prosa?
Moitos, hai moitos, pero si teño que por algún supoño que un deles é Tolkien, quizais o que máis. Asimov, que sempre me gustou moito e Kin Stanley Robinson, na ciencia ficción. Ah! E Frank Herbert e Dan Simmons. Paul Ouster tamén me encanta. E se me poño poderei engadir máis.
Os meus poetas preferidos?
Non leo poesía, como tal: gústame Sabina e Silvio Rodríguez, que tamén son poetas.
Os meus heroes de ficción?
Salvor Hardin; Frodo, como non. Ender Wiggin. O capitán Nemo. O bombeiro Montag. E os que faltan. E se falamos de cómics, a lista é interminable, empezando por Batman e terminando en Lobezno.
As miñas heroínas de ficción?
Marisa Mayo y Clarisse McClellan. Xulieta e Helena de Troya. Ann Clayrbone. Aenea y Mina Harcker. Seguro que hai mái. Nos cómics unha das principais heroinas é Martha Washington, ah!, e Kitty Pride.
Os meus compositores preferidos?
Sempre gustei moito de Claude Debussy e de Maurice Ravel.
Os meus pintores predilectos?
Neste apartado o teño bastante claro: Van Goth e Pablo Picaso. E Dalí, e Sorolla…
Os meus heroes da vida real?
Un héroe da vida real. Debo dicir que un para min un héro da vida real non é unha desas persoas que se fan famosas na tele. Eses son os villanos da vida real. Tamén o é George Bush e Aznar e Blair e en xeral toda a xente que fai que este mundo sexa unha merda. Por iso, un héroe da vida real é Michael Moore por exemplo, ou auquelas persoas que apartan a súa vida por un ideal, por un ideal deses que fan que o mundo sexa un sitio mellor. Oskar Schlinder, é unha persoa que me ten impresionado moito. Sen outro motivo que a súa dignidade como humán fixo o que fixo. Ou os meus pais por vivir como viven. Ou certa muller que eu me sei…
As miñas heroínas históricas?
Helena de Troya é unha. Naquela época decidiu como queria vivir. Dian Fossey tamén o é: loitou por preservala biodiversidade do noso planeta e só atopou a morte dos seus gorilas e dela.
Os meus nomes favoritos?
De muller Eva, Lucía, Uxía, Aldara. De home? Xan, Xocas, Brais, Daniel.
Que detesto máis que nada?
Á xente que pisotea ós demáis, que non se preocupa polo que fai e que lle importa ben pouco ó que sucede ó seu arredor. Na cúspide dese tipo de xente están os tres que citei antes. E a hipocresia e a falsedade malintencionada.
Que caracteres históricos desprezo máis?
Supoño que esta é a resposta máis trillada, pero principalmente a Hitler e a Franco, e no seu mismo nivel e considerando que formarán parte da historia, os trío das Açores. En xeral a todos aqueles que promoven a morte, a guerra e a destrucción en azas dun irreconocible ideal.
Que feito militar admiro máis?
O desembarco de Normandía: aquelas persoas que loitaron polo bando dos aliados foron realmente héroes: sabían que calquera podería morrer e loitaron só por un ideal. E, si se pode considerar un feito militar, ós irmandiños, pola parte que nos toca.
Ah! e a defensa dos galos da súa aldea ca axuda de Astérix e Obélix… non, é broma.
Que reforma admiro máis?
A lei que permite o matrimonio entre homosexuales porque quizáis sexa unha ley moi rompedora e que restablece, nos nosos tempos nos que xa está case todo avanzado, os dereitos de moitas persoas.
Que dons naturais quixeras ter?
Comer e non engordar. É un gran don natural, pero bueno, non pensedes que é imprescindible. É que non me queixo. Canto, bailo, debuxo, escribo medianamente ben. Qué máis quero?
Como me gustaría morrer?
Jajajajajaja. De vello, na cama, facendo o amor, se aínda estivese esa persoa querida ó meu carón. Ou se non pode ser, durmindo, cando chegase a conclusión de que xa lle chegaba. Ou bailando.
Estado presente do meu espírito?
Non hai outro que non sexa a felicidade. Neste momento na miña vida, no meu espírito, cumplense todas as partes da ecuación indicada por Eduardo Punset no seu libro “El viaje a la felicidad”.
Feitos que me inspiran máis indulxencia?
A inocencia, a verdade, o arrepentimento sinceiro. Os actos cometidos por unha cadea de erros non intencionados. Os actos cometidos por descoñecemento ou sen maldade.
O meu lema?
”Carpe diem”. E logo engádolle iso de “Pouco a pouco” e todo é perfecto.
Agora só me queda dicir que parece por ahí que hai que lle pasar o testigo a outros, así que ahí vai:
Nenhum comentário:
Postar um comentário